طول - به ضم طاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طُول (به ضم طاء)، از
واژگان قرآن کریم، به معنای بلندی و درازی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
آیات قرآن به کار رفته است؛ مانند:
تَطاول (به فتح تاء) به معنی اظهار طول یا اظهار قدرت و فضل است.
طُول به معنای بلندی و درازی است.
(وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولًا) «هرگز در بلندی به کوه‌ها نخواهی رسید.»
(فَطالَ عَلَیْهِمُ الْاَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ) «زمان و مدت بر آنها طولانی شد و قلوبشان سخت گردید.»
اولی در طول محسوس و دومی در طول معقول است.
تَطاول به معنی اظهار طول یا اظهار قدرت و فضل است که در
طَول (به فتح طاء) بیان شده است.
(وَ لکِنَّا اَنْشَاْنا قُرُوناً فَتَطاوَلَ عَلَیْهِمُ الْعُمُرُ) «مردمانی را به وجود آوردیم مدت انقطاع
وحی بر آنها برتری کرد و طولانی شد تا تو را به رسالات بر انگیختیم.»
در
جوامع الجامع «العمر» را امد انقطاع وحی فرموده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «طُول»، ج۴، ص۲۵۵-۲۵۶.
