طامَّه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طامَّة (به فتح طاء و میم) از
واژگان قرآن کریم و از نام‌های
قیامت است.
این واژه یک بار
قرآن به کار رفته است.
طامَّة از نام‌های قیامت است.
اصل آن غلبه و تجاوز است.
در مثل آمده:
«جَوَی الْوَادِی فَطَمَ عَلَی الْقُرَی» سیل جاری شد و قریه‌ها را زیر آب گرفت.
علی هذا علت تسمیه قیامت به طامّة آن است که بر هر چیز غلبه و برتری کند.
چنان‌که به عنوان احاطه بر همه چیز فرموده:
(هَلْ اَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ)(آيا داستان
غاشیه [
روزى كه وحشت آن همه را فرا مى‌گيرد] به تو رسيده است؟!)
که غاشیه به معنی احاطه کننده و پوشاننده است.
در
النهایه اصل طم را کثرت و بزرگی گفته است.
به موردی از
طامَّة که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْری • یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْاِنْسانُ ما سَعی) «چون حادثه بزرگ که بر همه غالب آید آن روز
انسان کار خود را یاد کند.»
این لفظ فقط یک‌بار در
قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «طامّة»، ج۴، ص۲۳۸.
