طلوع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طُلُوع (به ضم طاء و لام) و
مَطْلَع (به فتح میم و سکون طاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آشکار شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
ابن عباس و... از این واژه استفاده نموده است.
طُلُوع و
مَطْلَع به معنای آشکار شدن آمده است. «طَلَع الشَمسُ طُلُوعاً و مَطْلَعاً: ظَهَرت»
راغب گوید: از باب
استعاره به معنی آمدن، رو کردن و دانستن است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) به ابن عباس که فرماندار
بصره بود نوشت:
«وَقَدْ بَلَغَنِي تَنَمُّرُكَ لِبَنِي تَمِيم، وَغِلْظَتُكَ عَلَيْهِمْ، وَإِنَّ بَنِي تَمِيم لَمْ يَغِبْ لَهُمْ نَجْمٌ إِلاَّ طَلَعَ لَهُمْ آخَرُ، وَإِنَّهُمْ لَمْ يُسْبَقُوا بِوَغْم فِي جَاهِلِيَّة وَلاَ إِسْلاَم» «خبر دادند که به
بنی تمیم بد رفتاری و تندی می‌کنی بنی تمیم کسانی هستند که ستاره‌ای از آنها غروب نکرده مگر آنکه ستاره دیگری از آنها آشکار شده است و کسی در شدت و استقامت در
جنگ به آنها نرسیده نه در
جاهلیّت و نه در
اسلام.»
(شرح‌های خطبه:
)
موارد زیادی از این ماده در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طلع»، ج۲، ص۶۸۰.
