طسوجی بزرج سابور
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُزُرْج سابور، طَسّوجی (ناحیه‌ای) قدیمی که آثارِ آن در ده فرسخی
شمال بغداد در ساحل شرقی رود
دجله، در منطقه سواد قرار دارد.
بُزُرْج سابور، طَسّوجی (ناحیه‌ای) قدیمی که آثارِ آن در ده فرسخی شمال
بغداد در ساحل شرقی رود
دجله، در منطقه سواد (یا دل ایرانشهر)
قرار دارد.
به نوشته
ابن خرداذبه، بزرج سابور یکی از طسّوج‌ها هفت گانه حوزه
استان شاذهُرمُز و جزو آبریز سمت شرقی دجله بوده، و نُه روستاق و ۲۶۳ خرمن‌گاه، با محصولی حدود ۵۰۰، ۲ کُر
گندم (۲،۹۲۵ کیلوگرم) و ۲۰۰، ۲ کُر
جو داشته و درآمد پولی آن به ۰۰۰، ۳۰۰ درهم می‌رسیده است.
قدامة بن جعفر
بزرج سابور را یکی از هفت طسّوج استان
شاذقباد دانسته است.
حمزه اصفهانی
در نیمه اول
قرن چهارم، نخستین کسی است که بزرج سابور (در متن
عربی: بَرزَخ شاپور) را همان شهر
عُکبَرا دانسته که
شاپور ذوالاکتاف آن را ساخته است. ظاهراً عکبرا یکی از آبادی‌ها طسّوج بُزرج سابور بوده است در همان زمان.
مسعودی
یکی از دهکده‌ها معروف بزرج سابور را، به نام
العَلْث، در سمت شرقی دجله نام برده است.
به نوشته لسترنج
امروز نیز به همان نام در نقشه‌ها دیده می‌شود.
به نوشته یاقوت
بزرج سابور، معرّبِ وزرک شافور است که به
سریانی عُکبَرا گفته می‌شود.
نولدکه
آن را وزرگ شَه پوهر ذکر کرده است.
(۱) ابن
خرداذبه، کتاب المسالک والممالک، چاپ دخویه، لیدن ۱۹۶۷.
(۲) حمزة بن حسن حمزه اصفهانی، تاریخ سنی ملوک الارض والانبیاء علیهم الصلاة والسلام، بیروت (بی‌تا).
(۳) قدامة بن جعفر، کتاب الخراج، چاپ دخویه، لیدن ۱۹۶۷.
(۴) گی لسترنج، جغرافیای تاریخی سرزمین‌ها خلافت شرقی، ترجمه محمود عرفان، تهران ۱۳۶۴ ش.
(۵) علی بن حسین مسعودی، کتاب التنبیه و الاشراف، چاپ دخویه، لیدن ۱۹۶۷.
(۶) تئودور نولدکه، تاریخ ایرانیان و عربها در زمان ساسانیان، ترجمه عباس زریاب، تهران (تاریخ مقدمه ۱۳۵۸ ش).
(۷) یاقوت حموی، معجم البلدان، چاپ فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ ۱۸۶۶ـ۱۸۷۳، چاپ افست تهران ۱۹۶۵.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص۱۲۷۴، برگرفته از مقاله «بُزُرْج سابور طَسّوجی».
