این طبقه، شاگردان صحابیان مفسر هستند و برخی از آنان نزد اهل سنت نیز به عنوان مفسر شناخته شده‌اند. گروهی از این مفسران که در مکه می‌زیستند، از روش ابن عباس پیروی می‌کردند. گروهی نیز در مدینه از ابی بن کعب و دسته دیگر در عراق از ابن مسعود بهره می‌بردند.
سعید بن جبیر (متوفای ۹۵ ق)،از مفسران شیعی است و چون به حضرت علی علیه‌السّلام وفادار بود، به دست حجاج شکنجه و کشته شد. وثاقت او مورد اتفاق اصحاب صحاح سته اهل سنت و صاحبان کتب اربعه شیعه می‌باشد. ابن عباس او را به عنوان مطمئن‌ترین حجت و سند دینی توثیق کرده است.
طاووس بن کیسان یمانی (متوفای ۱۰۴ یا ۱۰۸ ق)، برخی او را ایرانی الاصل خوانده‌اند. نقل است که ابن عباس درباره او گفته است: «من طاووس را اهل بهشت می‌دانم».
یحیی بن یعمر (م ۱۲۹ ق)، او نخستین کسی است که قرآن را نقطه گذاری کرد. وی از شیعیان و معتقد به برتری ائمه علیه‌السّلام بود و توسط حجاج به خراسانتبعید شد.
ابوصالح میزان بصری (م ۱۰۰ ق)، وی از شاگردان ابن عباس بود. شیخ مفید در کتاب الکافیة فی ابطال توبة الخاطئة روایتی از ایشان نقل و سپس سند آن را تایید می‌کند و می‌فرماید: «راویانش از مردان جلیل القدر هستند».
