ضَیْع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَیْع (به فتح ضاد و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تباه شدن و تلف شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره جریان
سقیفه و... از این واژه استفاده نموده است.
ضَیْع به معنای تباه شدن و تلف شدن آمده است.
«
ضاعَ الشَّیْ‌ءُ ضَیْعاً: فُقِدَ وَ هَلَکَ وَ تَلِفَ وَ صارَ مُهْمَلًا.»
و «اضاعه» به معنای تباه کردن است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آنگاه که از امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره جریان سقیفه می‌پرسید فرمود:
قریش چه گفتند جواب داده شد: گفتند: «نحن شجرة الرسول» ما از خانواده رسول خداییم. فرمود:
«احْتَجّوا بِالشَّجَرَةِ، وَ أَضاعوا الَّثمَرَةَ.» یعنی «با شجره
رسول خدا بودن دلیل آوردند ولی ثمره شجره را که
اهل بیت رسول خداست ضایع کردند.»
نیز فرموده:
«إضاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّةٌ.» «از دست دادن فرصت غم‌انگيز است.»
این ماده موارد زیادی بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضیع»، ج۲، ص۶۶۸.
