صیف (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَیف (به فتح صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تابستان است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره روش گرفتن
خراج و
علم خدا از این واژه استفاده نموده است.
صَیف به معنای تابستان آمده است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خراج فرموده است:
«وَلاَ تَبِيعُنَّ لِلنَّاسِ فِي الْخَرَاجِ كِسْوَةَ شِتَاء وَلاَ صَيْف، وَلاَ دَابَّةً يَعْتَمِلُونَ عَلَيْهَا» «درباره خراج لباس زمستانى و تابستانى كس را مجبور بفروش نكنيد، و نه حيوانى را كه با آن كار مى‌كنند.» «مصائف» محل‌هاى اقامت تابستانى.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره علم خدا فرموده است:
«عَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِينَ، وَنَجْوَى الْمُتَخَافِتِينَ... وَمَصَائِفُ الذَّرِّ، وَمَشَاتِي الْهَوَامِّ» «عالم است به اسرار راز‌داران و به خلوت‌هاى مخفى سخن‌گويان... و به محل‌هاى تابستانى مورچه‌هاى ريز و محل‌هاى زمستانى حشرات زهردار»
این ماده چهار بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«مُسْتَقْبِلِينَ رِيَاحَ الصَّيْفِ تَضْرِبُهُمْ» (به استقبال
تندباد تابستانى مى‌شتابند.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صیف»، ج۲، ص۶۵۵.
