صِبغ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صِبْغ:(وَ صِبْغٍ لِلْأَكِلِيْن) «صِبْغ» در اصل، به معناى رنگ است، ولى از آن‌جا كه
انسان به هنگام خوردن غذا معمولًا نان خود را با خورشى كه مى‌خورد رنگين مى‌كند، به تمام انواع نان خورش‌ها،
«صِبْغ» گفته شده است. به هر حال، كلمه
«صِبْغ»، ممكن است اشاره به همان روغن زيتون باشد كه با نان مى‌خوردند، و يا انواع نان خورش‌ها كه از درختان ديگر استفاده مى‌كردند.
(وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِن طُورِ سَيْنَاء تَنبُتُ بِالدُّهْنِ وَ صِبْغٍ لِّلْآكِلِينَ) (و نيز درختى را كه از
طور سینا مى‌رويد (درخت زيتون)، و از آن روغن و «نان خورش» براى خورندگان فراهم مى‌گردد آفريديم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: اين جمله عطف است بر جنات، يعنى ما با آن باران جنات و باغ‌هايى رويانيديم و نيز درختى كه در طور سينا است و از ثمره آن روغن به دست مى‌آيد- كه مراد از آيه، درخت زيتون است. و جمله
(تنبت بالدهن) يعنى ميوه‌اى مى‌دهد كه در آن روغن هست، و
(صبغ للآكلين) يعنى مى‌روياند صبغى براى خورندگان. و صبغ - به كسره صاد و سكون باء- به معناى خورش است، و اگر در بين همه درختان زيتون را نام برد، به خاطر عجيب بودن اين درخت است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «صِبْغ»، ص۳۳۰.
