• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صَکّ (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: صَکّ (قاموس قرآن (جلد ۴))
مقالات مرتبط: صَکَّت (لغات‌قرآن)، صک (مقالات مرتبط).


صَکَّ (به فتح صاد و کاف) از واژگان قرآن کریم به معنای ضرب و دفع است، مثل زدن دست بر پیشانی خود است. این لفظ در قرآن مجید فقط یک بار به کار رفته است.


صَکّ
[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۳۹.    
[۲] مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۶۰.    
[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۵، ص۲۷۹.    
به معنی ضرب و دفع است. در اقرب الموارد می‌گوید: «صکت وجهها» یعنی: با اطراف انگشتان به پیشانی خود زد، مثل کار متعجب.
[۴] شرتونی، سعید، اقرب الوارد، ماده صک.
به قول شیخ طبرسی صکّ زدن چیزی با چیز عریض است .
[۵] شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۲۶۳.    


(فَاَقْبَلَتِ امْرَاَتُهُ فِی صَرَّةٍ فَصَکَّتْ‌ وَجْهَها وَ قالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ)
[۶] ذاریات/سوره۵۱، آیه۲۹.    
یعنی «زن ابراهیم (علیه‌السّلام) چون بشارت فرزند را از ملائکه شنید رو کرد با ولوله و با تعجّب به صورت خود زد و گفت: من عجوز نازا هستم چطور صاحب فرزند خواهم بود؟!.»

این لفظ در قرآن مجید فقط یک بار به کار رفته است.

۱. ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۳۹.    
۲. ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۲۶۰.    
۳. ↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۵، ص۲۷۹.    
۴. ↑ شرتونی، سعید، اقرب الوارد، ماده صک.
۵. ↑ شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۲۶۳.    
۶. ↑ ذاریات/سوره۵۱، آیه۲۹.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صکک»، ج۴، ص۱۳۹.    


رده‌های این صفحه : مفردات قرآن | واژه شناسی واژگان سوره ذاریات
جعبه ابزار