صَوْح (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَوْح (به فتح صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خشک شدن، خشک کردن، شکافتن و شکافته شدن آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
دعای استسقاء و علم آموزی از دریای معلوماتش از این واژه استفاده نموده است.
صَوْح به معنای خشک شدن، خشک کردن و نیز خشک شدن بالای علف‌ها با آنکه پائین آنها خشک نشده آمده است و نیز به معنی شکافتن و شکافته شدن آمده است.
سید رضی می‌گوید: «یُقال انْصَاحَ النبت و صاح و صوّح: اِذا جَفَّ و یبس»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در دعای استسقاء فرموده است:
«اللَّهُمَّ قَدِ انْصَاحَتْ جِبَالُنَا، وَاغْبَرَّتْ أَرْضُنَا، وَهَامَتْ دَوَابُّنَا» «خدایا کوه‌های ما خشکیده، زمین تیره خاک گردیده و حیوانات ما عطشان و بی‌آب شده‌اند.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره علم آموختن از دریای معلوماتش فرموده است:
«فَبَادِرُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِ تَصْوِيحِ نَبْتِهِ» «به سوی
علم بشتابید پیش از آنکه
گیاه آن خشک شود.» تصویح لازم و متعدی هر دو آمده است.
این ماده دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صوح»، ج۲، ص۶۵۱.
