صَنَم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَنَم (به فتح صاد و نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
بت یا خدای دروغین است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره سابقه عرب و ... از این واژه استفاده نموده است.
صَنَم به معنای بت یا خدای دروغین آمده است.
راغب می‌گوید جثه‌ای که از
نقره یا
مس یا
چوب ساخته شده است.
ابن اثیر در
النهایه می‌گوید: گویند: صنم آن است که جسم یا صورت داشته باشد و گرنه آن‌را «
وثن» گویند.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره سابقه عرب خود فرموده است:
«وَأَنْتُمْ مَعْشَرَ العَرَبِ عَلَى شَرِّ دِين وَتَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ، وَتَقْطَعُونَ أَرْحَامَكُمْ، الاَْصْنَامُ فِيكُمْ مَنْصُوبَةٌ، وَالاْثَامُ بِكُمْ مَعْصُوبَةٌ» «
خداوند رسولش را در وقتی بر شما فرستاد که در بدترین
دین بودید
خون یکدیگر را می‌ریختید،
قطع رحم می‌کردید، بتها (اصنام) در میان شما نصب شده بود، گناهان بر شما ملازم بودند.»
این ماده سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«وَأَصْنَام مَعْبُودَة» (بتها را مورد پرستش قرار مى‌دادند.)
«شَبَّهُوكَ بِأَصْنَامِهِمْ» (و تو را به بت‌هاى خود
تشبیه نمودند.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صنم»، ج۲، ص۶۴۹.
