صون (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُون (به ضم صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای حفظ کردن و نگاه داشتن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
تقوی و وقت
دعا و ... از این واژه استفاده نموده است.
صُون به معنای حفظ کردن و نگاه داشتن آمده است.
«صانَهُ صَوْناً...: ححَفظَهُفظه»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در دعا فرموده است:
«اللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِي بِالْيَسَارِ، وَلاَتَبْذُلْ جَاهِيَ بِالاِْقْتَارِ» «خدایا با وسعت
روزی آبرویم را حفظ کن و عزّتم را با تنگ‌دستی از بین مبر.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره تقوی وقت دعا فرموده است:
«أَلاَ وصُونُوهَا وَتَصَوَّنُوا بِهَا، وَكُونُو عَنِ الدُّنْيَا نُزَّاهاً، وَإِلَى الاْخِرَةِ وُلاَّهاً»«تقوی را حفظ کنید و با آن حفظ شوید از
دنیا پرهیز کننده و به
آخرت عاشق و حزین باشید.»
این ماده شش بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«أَلاَ إِنَّ اللهَ قَدْ كَشَفَ الْخَلْقَ كَشْفَةً، لاَ أَنَّهُ جَهِلَ مَا أَخْفَوْهُ مِنْ مَصُونَ أَسْرَارِهِمْ» (آگاه باشيد،
خداوند پرده از اسرار درون بندگان (با آزمايش‌هاى خود) برداشت، نه به خاطر اين كه او از آنچه انسان‌ها در درون پنهان داشته‌اند و از اسرارى كه فاش نكرده‌اند بى‌خبر باشد.)
«أَنَّ عِبَادَ اللهِ الْمُسْتَحْفَظِينَ عِلْمَهُ، يَصُونُونَ مَصُونَهُ» (كه بندگان خدا، آنها كه
علم خدا را حافظند، به مصونيّت او مصون هستند.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صون»، ج۲، ص۶۵۳.
