در کتاب تاریخ قرآنرامیار آمده است: «بسیاری از اوقات وحی شنیده می‌شد و خود جبرئیل دیده نمی‌شد. در سوره‌های دیگر اشاره است که وحی شفاهی بود؛ مثلا وقتی فرمان رسید که با شتاب و عجلهزبان به قرائت قرآن مگشای…
از این فهمیده می‌شود که القای وحی شفاهی و شنیدنی بوده است. اضافه بر آن، در تمام آیاتی که با «قل» (بگو) شروع می‌شوند می‌توان گفت که وحی شفاهی و شنیدنی بوده؛ یعنی فرشته وحی دیده نمی‌شد؛ اما وحی شنیده می‌شد و ضبط می‌گردید…».
