صفت نبر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صفت نبر، ادا شدن حرف با شدت، سنگینی و بلندی؛ از
صفات فرعی حروف را می‌گویند.
«نبر» یعنی بلند کردن صدا پس از پستی آن. «نبر» از نظر
تجوید ، یکی از صفات فرعی یا غیرمتضاد و عارضی حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدت، سنگینی و بلندی ادا می‌شود.
به
همزه که این صفت را دارد، «
حرف منبور » گویند که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی‌ها آن را تسهیل می‌کنند؛ یعنی بینا بین می‌خوانند؛ نه همزه تمام و نه الف تمام.
برخی می‌گویند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفته‌اند که نبر به معنای بلندی، و همزه بلندترین حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندی و پهنی میل می‌کند. پس به منظور
تخفیف ، به تسهیل
قرائت می‌کنند؛ مانند: یشاء، انباء و انبئهم.
حرف منبور .
فرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «صفت نبر».
