• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صفت استعلا

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


صفت استعلا به بالا آمدن ریشه زبان به طرف کام بالا هنگام تلفظ اطلاق می‌شود و یکی از اوصاف اصلی حروف می‌باشد.


«استعلا» در لغت به معنای طلب بلندی و بالا بردن، و در اصطلاح علم تجوید عبارت است از بالا آمدن ریشه زبان به طرف کام بالا هنگام تلفظ. صدای حرف بر اثر این صفت، درشت و پرحجم تلفظ می‌شود که به آن حالت «تفخیم» گویند. «استعلا» در مقابل «استفال» از جمله صفات اصلی یا متضاد حروف است.
[۱] موسوی بلده، محسن، حلیة القرآن قواعد تجوید مطابق با روایت حفص از عاصم، ج۲، ص۵۲.
[۲] فاضل گروسی، عبد الحسین، - ۱۳۲۴، تجویداستدلالی، ص۱۳۸.
[۳] صبره، علی، -۱۹۴۸، العقدالفریدفی فن التجوید، ص (۴۸-۱۴۶).
[۴] صبره، علی، -۱۹۴۸، العقدالفریدفی فن التجوید، ص۴۲.


حروف مستعلیه .

۱. ↑ موسوی بلده، محسن، حلیة القرآن قواعد تجوید مطابق با روایت حفص از عاصم، ج۲، ص۵۲.
۲. ↑ فاضل گروسی، عبد الحسین، - ۱۳۲۴، تجویداستدلالی، ص۱۳۸.
۳. ↑ صبره، علی، -۱۹۴۸، العقدالفریدفی فن التجوید، ص (۴۸-۱۴۶).
۴. ↑ صبره، علی، -۱۹۴۸، العقدالفریدفی فن التجوید، ص۴۲.





فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله«صفت استعلا».    



رده‌های این صفحه : تجوید | قرآن شناسی
جعبه ابزار