شیبة بن ربیعه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شیبة بن ربیعة، از از بزرگان
قریش در دوره
جاهلیت و یکی از
مقتسمین بوده که در
نبرد بدر کشته شد.
شیبة بن ربیعة بن
عبد شمس بن
عبد مناف از بزرگان و اشراف قریش در دوره جاهلیت و یکی از کسانی بود که
آیه «کما انزلنا علی المقتسمین»
درباره آنان نازل شد.
مقتسمین هفده تن از مردان قریش بودند که در آغاز ظهور
اسلام کنترل گذرگاه‌های کوهستانی منتهی به
مکه را میان خود تقسیم کردند و کار آنان در
مراسم حج، بازداشتن مردم از تماس با
پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) بود.
شیبة و جمعی از
سران مشرکان در ایام حج بر سر جاده‌های مکّه می‌ایستادند و هر کدام از آنها به واردین سخنی درباره پیامبر و قرآن می‌گفتند که آنها را بدبین سازند. بعضی می‌گفتند: او مجنون است و آنچه می‌گوید ناموزون. بعضی می‌گفتند: او ساحر است و قرآنش نیز بخشی از
سحر او است. بعضی او را شاعر می‌خواندند و آهنگ روح بخش این آیات آسمانی را به دروغ،
شعر می‌شمردند. بعضی پیامبر را کاهن معرفی می‌کردند، و اخبار غیبی قرآن را، یک نوع
کهانت. از این رو آنها را «مقتسمین» نامیدند چرا که جاده و گذرگاه‌های «مکّه» را میان خود با برنامه حساب شده‌ای تقسیم کرده بودند.
شیبه در
جنگ بدر حضور یافت و در همان جنگ کشته شد.
منابع تاریخی و روایی او را یکی از اصحاب قلیب دانسته‌اند.
اصحاب قلیب به آن دسته از
سران قریش گفته می‌شود که در جنگ بدر به‌دست
مسلمانان کشته شده و در چاه بدر مدفون شدند. در جنگ بدر چون شمار کشتگان دشمن فراوان و دفن یکایک آنان برای مسلمانان دشوار بود، پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) فرمود تا
جنازه همه
سران شرک را در چاهی کثیف و بدبو افکنند.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگران پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۱۰۳.
