شکو (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَکو،
شَكوى و
شَكاة (به فتح شین) و
شِكايت (به کسر شین) از مفردات
نهج البلاغه به معنای اظهار اندوه که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
شکایت به
مومن و شکایت از رعايا از این واژه استفاده نموده است.
شَکو ،
شَكوى،
شَكاة و
شِكايت به معنای اظهار اندوه آمده است و به قول
راغب توصیف گفتاری است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد شکایت به مومن فرموده است: «
«مَنْ شَكَا الْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِن فَكَأَنَّمَا شَكَاهَا إِلَى اللهِ، وَمَنْ شَكَاهَا إلَى كَافِر فَكَأَنَّمَا شَكَااللهَ»؛
هر حاجت خویش را به مؤمن شکایت کند گویا به
خدا شکایت کرده و هر که به
کافر شکایت کند گویا از خدا شکایت کرده است.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) آن‌گاه که شنید اصحاب
معاویه به شهر انبار شبیخون زده‌اند به تنهایی به لشگرگاه
نخیله آمده، پس از رسیدن دیگران در ضمن کلامی فرمود: «
«إِنْ كَانَتِ الرَّعَايَا قَبْلِي لَتَشْكُوا حَيْفَ رُعَاتِهَا، وَإِنَّنِي الْيَوْمَ لاََشْكُو حَيْفَ رَعِيَّتِي»؛ در گذشته، رعايا از ستم فرمان‌روايانشان شكايت داشتند ولى من از ستم رعيّتم، شكايت دارم!»
این واژه شانزده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شکو»، ج۲، ص۶۱۲.
