• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شِعْریٰ (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: شِعری (لغات‌قرآن).


شِعْریٰ (به کسر شین و سکون عین) از واژگان قرآن کریم نام دو ستاره، شعرای یمانی و شعرای شامی است.



شِعْریٰ نام ستاره شعرای یمانی است.


به موردی از شِعْری که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - الشِّعْری‌ (آیه ۴۹ سوره نجم)

(وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى)
(و اين‌كه اوست پروردگار ستاره بزرگ و درخشنده «شعرى»!)
شعرای یمانی ستاره درخشنده‌ای است واقع در صورت فلکی کلب اکبر که درخشنده‌ترین ستارگان ثوابت است، نوعا در ماه‌های تابستان در جنوب دیده می‌شود.
دانشمندان نجوم گویند: فاصله این ستاره از زمین پانصد هزار برابر فاصله خورشید با زمین است و تشعشع آن چهل برابر خورشید است. حجم آن به اندازه زمین، وزن آن به اندازه خورشید، فشردگی ذرات آن پانصد هزار بار از چگالی آب زیادتر است، اگر در فاصله خورشید بود. زمین و اهل آن‌را می‌سوزانید.
در مجمع البیان بیان شده که قوم خزاعه ستاره شعری را می‌پرستیدند به همین خاطر قرآن فرموده: خدا پروردگار شعری است، یعنی خدا را پرستش کنید نه شعری را.
ناگفته نماند شعری نام دو ستاره است: شعرای یمانی، شعرای شامی، ولی ظاهرا مراد اولی است که آن از دومی درخشنده‌تر است و بدان علت برای نادانان معبود واقع گردیده بود.



۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۴۷.    
۲. راغب اصفهانی،حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۵۷.    
۳. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج، ص۳۴۷.    
۴. نجم/سوره ۵۳، آیه۴۹.    
۵. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۲۸.    
۶. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۸۰.    
۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۴۹.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۲۴۰.    
۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۵.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شِعْری»، ج۴، ص۴۷.    






جعبه ابزار