شِعری (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِعری:
(وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى) شِعری:
«ستاره شعرى» درخشنده‌ترين ستارگان آسمان است.
معمولا به هنگام سحر
و در كنار صورت فلكى «جوزا» در آسمان ظاهر مى‌شود
و جلب توجه مى‌كند.
گروهى از
مشرکان عرب، مانند قبيله «
خزاعه» آن را تقديس
و پرستش مى‌كردند
و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتى در روى زمين است.
تأكيد
قرآن روى اين مسئله كه
خدا،
پروردگار شعرى است براى بيدار ساختن اين گروه
و همانند آن‌هاست كه مخلوق را با خالق اشتباه كرده
و مربوب را به جاى رب قرار داده‌اند! اين
ستاره عجيب‌الخلقه كه به خاطر درخشندگى فوق‌العاده‌اش پادشاه ستارگان ناميده مى‌شد داراى شگفتی‌هايى است كه براى كسب اطلاع به چگونگى
و هيئت اين
ستاره، خوانندگان را به
تفسیر نمونه ارجاع مى‌دهد.
ضمنا بايد توجه داشت «
شعرى» نام دو
ستاره در آسمان است كه يكى در سمت «جنوب» ظاهر مى‌شود
و به همين دليل آن را
«شعراى يمانى» مى‌نامند. (زيرا
یمن در جنوب
شبه جزیره عربستان است)
و ديگرى
«شعراى شامى» كه در جهت شمال قرار دارد، ولى معروف همان
«شعراى يمانى» است.
به موردی از کاربرد
شِعری در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى) (
و اين‌كه اوست پروردگار
ستاره بزرگ
و درخشنده «
شعرى»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از
شعرى ستاره شعراى يمانيه باشد كه يكى از ستارگان ثابت
و پر نورى است كه در شرق آسمان به صورت جبارى آسمانى مى‌درخشد.
مى‌گويند
: دو قبيله خزاعه
و حمیر اين
ستاره را مى‌پرستيدند،
و نيز يكى از كسانى كه آن را مى‌پرستيده،
ابوکبشه يكى از اجداد
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم) بوده، كه البته جد مادرى آن جناب بوده،
و مشركين به اين مناسبت رسول خدا (صلیاللهعلیه
وآله
وسلّم) را پسر ابوكبشه مى‌ناميدند، چون گفتيم ابوكبشه با پرستش
شعرى راه خود را از قوم خود جدا كرده بود.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «شِعری»، ج۲، ص۵۰۰.
