شعری (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِعْری (به کسر شین و سکون عین)، از
واژگان قرآن کریم و نام دو ستاره، شعرای یمانی و شعرای شامی است. طبق گفته
مجمع البیان قوم خزاعه ستاره شعری را می‌پرستیدند، لذا قرآن می فرماید:
خدا پروردگار شعری است.
شِعْری نام ستاره شعرای یمانی است.
(وَ اَنَّهُ هُوَ رَبُ الشِّعْری) شعرای یمانی ستاره درخشنده‌ای است واقع در صورت فلکی کلب اکبر که درخشنده‌ترین ستارگان ثوابت است، نوعا در ماه‌های
تابستان در
جنوب دیده می‌شود.
دانشمندان نجوم گویند: فاصله این ستاره از
زمین پانصد هزار برابر فاصله
خورشید با زمین است و تشعشع آن چهل برابر خورشید است. حجم آن به اندازه زمین، وزن آن به اندازه خورشید، فشردگی ذرات آن پانصد هزار بار از چگالی آب زیادتر است، اگر در فاصله خورشید بود. زمین و اهل آن‌را می‌سوزانید.
در مجمع البیان بیان شده که قوم خزاعه ستاره شعری را می‌پرستیدند به همین خاطر قرآن فرموده: خدا پروردگار شعری است، یعنی خدا را پرستش کنید نه شعری را.
ناگفته نماند شعری نام دو ستاره است: شعرای یمانی، شعرای شامی، ولی ظاهرا مراد اولی است که آن از دومی درخشنده‌تر است و بدان علت برای نادانان معبود واقع گردیده بود.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شِعْری»، ج۴، ص۴۷.
