شِعری (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِعری:
(وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى) شِعری:
«ستاره شعرى» درخشنده‌ترين ستارگان آسمان است.
معمولا به هنگام سحر و در كنار صورت فلكى «جوزا» در آسمان ظاهر مى‌شود و جلب توجه مى‌كند.
گروهى از
مشرکان عرب، مانند قبيله «
خزاعه» آن را تقديس و پرستش مى‌كردند و اعتقاد داشتند مبدأ موجوداتى در روى زمين است.
تأكيد قرآن روى اين مسئله كه
خدا،
پروردگار شعرى است براى بيدار ساختن اين گروه و همانند آن‌هاست كه
مخلوق را با
خالق اشتباه كرده و مربوب را به جاى رب قرار داده‌اند! اين
ستاره عجيب
الخلقه كه به خاطر درخشندگى فوق‌العاده‌اش پادشاه ستارگان ناميده مى‌شد داراى شگفتی‌هايى است كه براى كسب اطلاع به چگونگى و هيئت اين
ستاره، خوانندگان را به
تفسیر نمونه ارجاع مى‌دهد.
ضمنا بايد توجه داشت «شعرى» نام دو
ستاره در آسمان است كه يكى در سمت «جنوب» ظاهر مى‌شود و به همين دليل آن را
«شعراى يمانى» مى‌نامند. (زيرا
یمن در جنوب
شبه جزیره عربستان است) و ديگرى
«شعراى شامى» كه در جهت شمال قرار دارد، ولى معروف همان
«شعراى يمانى» است.
به موردی از کاربرد
شِعری در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرَى) (و اين‌كه اوست پروردگار
ستاره بزرگ و درخشنده «شعرى»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از شعرى
ستاره شعراى يمانيه باشد كه يكى از ستارگان ثابت و پر نورى است كه در شرق آسمان به صورت جبارى آسمانى مى‌درخشد.
مى‌گويند
: دو قبيله خزاعه و
حمیر اين
ستاره را مى‌پرستيدند، و نيز يكى از كسانى كه آن را مى‌پرستيده،
ابوکبشه يكى از اجداد
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم) بوده، كه البته جد مادرى آن جناب بوده، و مشركين به اين مناسبت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم) را پسر ابوكبشه مى‌ناميدند، چون گفتيم ابوكبشه با پرستش شعرى راه خود را از قوم خود جدا كرده بود.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «شِعری»، ج۲، ص۵۰۰.
