شُحّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُحّ (به ضم شین و تشدید حاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای بخل و حرص است.
شُحّ به معنای بخل و حرص است.
جوهری و
راغب و
طبرسی ذیل آیه ۱۹
سوره احزاب آن را بخل توأم با حرص گفته‌اند.
اما ذیل آیه ۱۲۸
سوره نساء، حرص مفرط معنا شده است.
به مواردی از
شُحّ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ وَ اُحْضِرَتِ الْاَنْفُسُ الشُّحَ ) «سازش بهتر است و نفوس به بخل آماده شده‌اند (بخل در نهاد نفس آدمی است) و هر کس در گذشتن از حق خود بخیل است، ولی با این حال سازش بهتر است.»
صدر آیه درباره مصالحه زن و مرد است که زن برای استمالت مرد از بعضی حق خود می‌گذرد.
(وَ مَنْ یُوقَ شُحَ نَفْسِهِ فَاُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ) «هر که از بخل نفس خود باز داشته شود (محفوظ ماند) آنها رستگاران هستند.»
(وَ مَنْ یُوقَ شُحَ نَفْسِهِ فَاُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ) «هر که از بخل نفس خود باز داشته شود (محفوظ ماند) آنها رستگاران هستند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شحّ»، ج۴، ص۸.
