شُؤْم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُؤْم (به ضم شین و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
شُؤْم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
به مواردی از
شُؤْم که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ ما اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ وَ اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ ما اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ) «یاران برکت و سعادت چه یاران برکت و سعادت و یاران بدبختی چه یاران بدبختی.»
(اُولئِکَ اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِنا هُمْ اَصْحابُ الْمَشْاَمَةِ) (آن‌ها
اصحاب يمين و سعادتمندانند و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‌اند افرادى شومند.)
بعضی‌ها آن را
اصحاب یمین و
اصحاب شمال معنی کرده‌اند. این نظر درست نیست؛ اگرچه از جهت مصداق یکی هستند و اگرچه
اصحاب مشئمه و
اصحاب میمنه را در آیات ۳۸ و ۴۱
واقعه اصحاب یمین و
اصحاب شمال خوانده است؛ اما میان این دو معنی فرق بسیار است.
میمنه و
مشئمه به جای
(فَاَمَّا الَّذِینَ شَقُوا... وَ اَمَّا الَّذِینَ سُعِدُوا) و به جای
(فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ) می‌باشند.
شؤم و
مشئمة هر دو
مصدر به معنی نامبارکی (و شقاوت) هستند؛ چنان‌چه
یمن و
میمنه به معنی مبارکی (و سعادت) مصدر هستند.
اصحاب مشئمه یعنی یاران شومی و کسانی که پیوسته با شومی و شقاوت توام هستند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شؤم»، ج۴، ص۱.
