شُؤوبوب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُؤوبوب (به ضمّ شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای یک دفعه باران باریدن و رگبار شدید
باران است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
دعا به
امام حسن (علیه‌السّلام)، از این واژه استفاده نموده است.
شُؤوبوب (به ضمّ شین)
به معنای یک دفعه باران باریدن و باران شدید است.
اين لفظ به صورت جمع دوبار در «نهج» آمده است:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص دعا به امام حسن (علیه‌السّلام) نوشته:
«فَمَتَی شِئْتَ اسْتَفْتَحْتَ بِالدُّعَاءِ اَبْوَابَ نِعَمِهِ، وَ اسْتَمْطَرْتَ شآبِیبَ رَحْمَتِهِ»؛
«پس هر گاه خواسته‌اى داشته باشى مى‌توانى به وسيله دعا درهاى نعمت پروردگار را بگشايى و باران رحمت او را فرود آورى».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره ابرها فرموده:
«اَرْسَلَهُ سَحّاً مُتَدَارَکاً، قَدْ اَسَفَّ هَیْدَبُهُ تَمْرِیهِ الْجَنُوبُ دِرَرَ اَهَاضِیبِهِ، وَدُفَعَ شآبِیبِهِ»؛
«ابرها (از شدّت سنگينى) به
زمین نزديک شده بودند؛ در اين هنگام باد جنوب،
باران را همچون شيرى از پستان حيوان بدوشيد و به شدّت بر زمين فرو ريخت هنگامى كه ابرها سينه بر زمين نهادند و آبهاى فراوان سنگينى را كه بر دوش داشتند، فرو ريختند».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شؤوبوب»، ج۱، ص۵۷۱.
