شَیْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْب (به فتح شین و سکون یاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای سفید شدن مو است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
خلافت ابوبکر از این واژه استفاده نموده است.
شَیْب به معنای سفید شدن مو آمده است. «
شاب اَلرَّجُلُ شَيْباً اِبْيَضَّ شَعْره»
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با
خلافت ابوبکر فرموده است:
«يَهْرَمُ فيها الكَبيرُ وَ يَشيبُ فيها الصَّغيرُ.» «در ظلمت خلافت او، پيران فرسوده و كودكان پير و مومن در رنج بود.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره پیرها فرموده است:
«أَنَّكُمْ في زَمَان... فَتاهُمْ عارِمٌ وَ شَائِبُهُمْ آثِمٌ.» «جوان‌شان بدخو، پیرشان
گناه‌کار و
عالمان دورو هستند.»
(شرح‌های خطبه:
)
«شائب: مو سفید»
«غَيِّروا الشَّيْبَ، وَ لا تَشَبَّهوا بِالْيَهودِ.» «ريش را با خضاب تغيير رنگ دهيد و به يهود شبيه نباشيد.»
«لَوْ غَيَّرْتَ شَيْبَكَ، يا أَميرَ الْمُؤْمِنينَ.» «چه خوب بود محاسن خود را
رنگ و
خضاب مى‌كرديد یا امیرالمومنین.»
این واژه چهار بار در «نهج البلاغه» آمده است
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شیب»، ج۲، ص۶۲۳.
