شَنّ (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَنّ (به فتح شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ریختن از هر طرف است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره مذمت یارانش و درس
عبرت گرفتن از گذشتگان از این واژه استفاده نموده است.
این واژه دو بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شَنّ به معنای ریختن از هر طرف آمده است. «
شن الغارة علیهم: صبّها من کلّ جهة»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مذمت یارانش فرموده است:
«فَتَواكَلْتُمْ وَ تَخاذَلتُمْ حَتَّى شُنَّتْ عَلَيْكُمُ الغاراتُ، وَ مُلِكَتْ عَلَيْكُمُ الاَْوْطانُ» «کارها را به یکدیگر موکول کردید، و
خواری پیشه گرفتید تا هجوم‌ها از هر جهت به طرف شما ریخته شد و شهرهای شما تصرّف گردید.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد درس عبرت گرفتن سرنوشت فرزندان
اسماعیل و اولاد
اسحاق و
یعقوب فرموده است:
«غارات مشنونة» «و غارت‌هاى پى‌درپى از آثار آن دوران بود.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شنّ»، ج۲، ص۶۱۶
