شَفَه (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَفَه (به فتح شین و فاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای لب که
حضرت علی (علیهالسلام) در مقام
نصیحت و در وصف
اصحاب پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) و... از این واژه استفاده نموده است.
شَفَه به معنای لب آمده است. جمع آن در «نهج البلاغه» شفاه است.
• امام (صلواتاللهعلیه) در مقام نصیحت فرموده است: «
«وَهَلْ خُلِّفْتُمْ اِلاَّ فِی حُثَالَة لاَ تَلْتَقِی بِذَمِّهِمْ الشَّفَتَانِ، اسْتِصْغَاراً لِقَدْرِهِمْ»؛
آیا جز این است که شما در میان گروهی بی ارزش که لبها جز به نکوهش آنها حرکت نمیکند، تا قدر و مقام آنها را کوچک بشمرد.»
• امام (صلواتاللهعلیه) در وصف اصحاب رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) فرموده است: «
«خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّیَامِ، ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ، صُفْرُ الاَْلْوَانِ مِنَ السَّهَرِ»؛
و به خاطر
روزه شکمهایشان تهی و لبها از کثرت
دعا خشک شده.»
(شفاه جمع شفه است.)
• امام (صلواتاللهعلیه) در وصف
خدای متعال فرموده است: «
«خَرَّتْ لَهُ الْجِبَاهُ، وَوَحَّدَتْهُ الشِّفَاهُ»؛
پیشانیها در برابر عظمتش به خاک افتاده و لبها به یگانگیاش گشوده شده است.»
این واژه پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شفه»، ج۲، ص۶۰۶.