شَفَه (مفردات‌قرآن)

شَفَه (به فتح شین و فاء) از واژگان قرآن کریم به معنای لب است.
این کلمه یک بار در قرآن به‌کار رفته شده است.

شَفَه به معنای لب است.

به موردی از شَفَه که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(اَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ وَ لِساناً وَ شَفَتَیْنِ‌)
«آیا به او دو چشم یک زبان و دو لب قرار ندادیم؟»

و در آیه اهمیت دو لب در وجود بشر و فایده آن‌ها منظور است.

این کلمه در قرآن فقط یک بار آمده است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۵۸.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، دار القلم، ص۴۵۹.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۳۵۰.
۴.	↑ بلد/سوره۹۰، آیه۸ و ۹.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۴۸۹.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۹۲.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۹۹.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۷۴۸.
۹.	↑ بلد/سوره۹۰، آیه۸ و ۹.