شَعْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَعْر (به فتح شین و سکون عین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای مو است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره فرزندان
عقیل و
مناسک حج و ... از این واژه استفاده نموده است.
شَعْر به معنای موی آمده است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص
طاووس فرموده است:
«شَعْرَةً مِنْ شَعَرَاتِ قَصَبِهِ»؛
«اگر تارى از تارهاى پر او را بررسى كنى».
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره فرزندان عقیل فرموده است:
«وَرَأَيْتُ صِبْيَانَهُ شُعْثَ الشُّعُورِ»؛
«كودكانش را ديدم كه بر اثر
فقر موهايشان پريشان».
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص اعمال و مناسک حج فرموده است:
«قَدْ نَبَذُوا السَّرَابِيلَ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ، وَشَوَّهُوا بِإِعْفَاءِ الشُّعُورِ مَحَاسِنَ خَلْقِهِمُ»؛
«در حالی که لباس‌ها را به کناری افکنده و با ترک اصلاح سر و صورت زیبایی‌های خود را دگرگون ساخته‌اند».
(منظور بلند کردن موهاست).
این واژه چهار مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شعر»، ج۲، ص۶۰۰.
