شَرّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَرّ (به فتح شین و تشدید راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای بد، ضرر و مقابل خیر است.
شَرّ گاهی به معنای
اسم تفضیل است.
شَرّ به معنای بد و ضرراست.
راغب گفته:
شر آن است که همه از آن اعراض می‌کنند؛ چنان‌که خیر آن است که همه به آن مایل می‌شوند.
طبرسی فرموده خیر نفع خوب و شرّ ضرر قبیح است.
به مواردی از
شَرّ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
وَ عَسی اَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَکُمْ (چه بسا چيزى را دوست داشته باشيد، حال آن‌كه شرّ شما در آن است. )
در
آیات گاهی ضرر مثل آیه فوق به معنای مناسب است.
(شما از نظر منزلت نزد من از او بدتريد.)
معنای قبیح و بد را دارد.
در
اقرب الموارد آمده است، شرّ
اسمی است که جامع تمام رذائل و خطایا باشد.
در
«فُلَانٌ شَرُّ النَّاسِ» اسم تفضیل است.
همزه آن در اثر کثرت استعمال حذف شده چنان‌که در
«فلان خیر النّاس.» ( آن‌ها بدترين خلق خدا هستند.)
شرّ در اینجا اسم تفضیل است.
قُلْ هَلْ اُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِکَ (آيا شما را از جايگاه و كيفرى كه نزد خدا بدتر از اين است، با خبر كنم؟)
شر در اینجا اسم تفضیل است و نظائر آن باید به قرینه «من» تفضیلیه، اسم تفضیل باشد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شر»، ج۴، ص۱۴.
