شَحْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَحْم (به فتح شین و سکون حاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای پیه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
انسان از این واژه استفاده نموده است.
شَحْم به معنای پیه آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف انسان فرموده:
«
«اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ یَنْظُرُ بِشَحْمٍ وَ یَتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ وَ یَسْمَعُ بِعَظْمٍ وَ یَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ»؛
«تعجب کنید از این انسان که با پیه‌ای نگاه می‌کند و با تکه گوشتی سخن می‌گوید و با استخوانی می‌شنود و با لوله و شکافی نفس می‌کشد».
منظور آن حضرت ظاهر امر و درک عوام است و یا نظرش توجه دادن به
قدرت خدا می‌باشد.
همچنین امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره آمدن
حجاج بن یوسف فرموده:
«
«أَمَا وَ اللَّهِ لَیُسَلَّطَنَّ عَلَیْکُمْ غُلاَمُ ثَقِیفٍ الذَّیَّالُ الْمَیَّالُ یَأْکُلُ خَضِرَتَکُمْ وَ یُذِیبُ شَحْمَتَکُمْ إِیهٍ أَبَا وَذَحَهَ»؛
«آگاه باشید! به
خدا سوگند! جوانکی از طایفه «
بنی ثقیف» که متکبّر و هوسباز است بر شما مسلّط می‌شود، اموال و کشت‌زارهای سرسبز شما را می‌بلعد و نیرو و قدرت شما را می‌گیرد. ای «ابا وذحه» (ای حجّاج)! بر فشارت بیفزا! (و از این مردم ناسپاس انتقام بگیر)».
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحم»، ج۲، ص۵۸۴.
