شَحَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَحَب و شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف انسان مرده از این واژه استفاده نموده است.
شَحَب و
شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء)
به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی آمده است. «
شحب شحوبا: تغیّر...».
یک مورد که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص انسان مرده می‌فرماید:
«وَ قَدْ غُودِرَ فِی مَحَلَّهِ الْأَمْوَاتِ... وَ صَارَتِ الْأَجْسَادُ شَحِبَهً بَعْدَ بَضَّتِهَا وَ الْعِظَامُ نَخِرَهً بَعْدَ قُوَّتِهَا»؛
«او در محلّه اموات گذاشته شد، بدن‌ها بعد از پر و چاق بودن متغیّر و لاغر شدند و استخوان‌ها بعد از نیرومند بودن پوسیده شدند.»
شَحِبه به فتح اول و کسر دوم است.
این واژه فقط یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحب»، ج۲، ص۵۸۳.
