شَحَب (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَحَب و شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی است که
حضرت علی (علیهالسلام) در توصیف انسان مرده از این واژه استفاده نموده است.
شَحَب و شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء) به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی آمده است. «شحب شحوبا: تغیّر...»
امام (صلواتاللهعلیه) در خصوص انسان مرده میفرماید: «
«وَ قَدْ غُودِرَ فِی مَحَلَّهِ الْأَمْوَاتِ... وَ صَارَتِ الْأَجْسَادُ شَحِبَهً بَعْدَ بَضَّتِهَا وَ الْعِظَامُ نَخِرَهً بَعْدَ قُوَّتِهَا»؛
او در محلّه اموات گذاشته شد، بدنها بعد از پر و چاق بودن متغیّر و لاغر شدند و استخوانها بعد از نیرومند بودن پوسیده شدند.» شَحِبه به فتح اول و کسر دوم است.
این واژه فقط یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحب»، ج۲، ص۵۸۳.