شَمْخ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمْخ (به فتح شین و سکون میم) و
شامِخ (به کسر میم) از
واژگان قرآن کریم به معنای بلند شدن و بلند است.
این کلمه یک بار در
قرآن کریم به کار رفته است.
شَمْخ و
شامِخ به معنای بلند شدن و بلند است.
جمع آن
شامخات و
شوامخ است.
به موردی از
شَمْخ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ جَعَلْنا فِیها رَواسِیَ شامِخاتٍ وَ اَسْقَیْناکُمْ ماءً فُراتاً) «در
زمین کوه‌های ثابت و بلند قرار دادیم و شما را
آب شیرین نوشاندیم.»
گویند
«شَمَخَ بِاَنْفِهِ» بینی‌اش را بالا گرفت. این کنایه از
تکبّر است.
مقام شامخ، حسب شامخ نیز گفته شده، در
زیارت وارث هست.
«اَشْهَدُ اَنَّکَ کُنْتَ نُوراً فِی الْاَصْلَابِ الشَّامِخَةِ»
این کلمه یک بار در قرآن کریم به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شمخ»، ج۴، ص۶۶-۶۷.
