شمس (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمْس (به فتح شین)، از مفردات
نهج البلاغه به معنای آفتاب است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره حرکت آفتاب و ماه از این واژه استفاده نموده است.
شَمْس به معنای آفتاب آمده است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص حرکت آفتاب و ماه فرموده است: «
«وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ دَائِبَانِ فِی مَرْضَاتِهِ: یُبْلِیَانِ کُلَّ جَدِید، وَیُقَرِّبَانِ کُلَّ بَعِید»؛
هر تازه‌ای را (با گردش پیاپی خود) کهنه می‌سازند و هر دوری را نزدیک می‌کنند.»
این کلام صریح است در حرکت آفتاب و ماه.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۱۷۱ فرموده است: «
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ، وَالْجَوِّ المَکْفُوفِ، الَّذِی جَعَلْتَهُ مَغِیضاً لِلَّیْلِ وَالنَّهَارِ، وَمَجْریً لِلشَّمْسِ وَالْقَمَرِ»؛
ای
اللّه ای پروردگار آسمان برافراشته و جوّ نگاه داشته شده که آن‌را محلّ فرو‌رفتن
شب و
روز قرار داده و محل حرکت آفتاب و ماه گردانده‌ای.»
این واژه به صورت مفرد و جمع شانزده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمس»، ج۲، ص۶۱۵.
