شطا را اهل لغت فراخ النخل و الزرع گفته‌اند، منظور از آن شاخه‌های کوچک و جوانه‌هاست که برای اولین‌بار از زمین یا از شاخه می‌رویند. معنای آیه اینگونه می‌شود، «مثل یاران محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در انجیل مانند زرعی است که شاخک خود را رویانید و نیرومند کرد تا سخت شد و بر ساقه‌های خود ایستاد.» بعضی از قراء آن‌را در آیه به فتح طاء خوانده‌اند.
