شَرْط (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَرْط (به فتح شین و سکون راء) یکی از
واژگان نهج البلاغه به معنای الزام و التزام به شى‌ء است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
عمرو بن عاص و توصیف
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از این واژه استفاده نموده است.
شَرْط (به فتح شین)
به معنای الزام و التزام به شى‌ء آمده است، جمع آن شروط و شرايط مى‌باشد و بر وزن شرف به معنى علامت است جمع آن اشراط مى‌باشد.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره عمرو بن عاص فرموده:
«وَ لَمْ یُبَایِعْ حَتَّی شَرَطَ أَنْ یُؤْتِیَهُ عَلَی الْبَیْعَهِ ثَمَناً»؛
او (عمرو عاص) با (
معاویه)
بیعت نكرد تا اين كه بر او شرط كرد كه در برابر آن، بهايى «
مصر» دريافت كند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرموده:
«وَ الْمُصْطَفَی لِکَرَائِمِ رِسَالاَتِهِ وَ الْمُوَضَّحَهُ بِهِ أَشْرَاطُ الْهُدَی»؛
«اختيار شده است براى پيام‌هاى مفيد
خدا و توضيح داده شده است به وسيله او علامت‌هاى
هدایت».
این واژه سيزده مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شرط»، ج۲، ص۵۹۱.
