• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شرد (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: شرد (قاموس قرآن (جلد ۴))
مقالات مرتبط: شرد (مفردات‌نهج‌البلاغه)، شَرِّد (لغات‌قرآن).


شَرْد (به فتح شین و سکون راء) از واژگان قرآن کریم به معنای رفتن به سر خود و تَشْرید (به فتح تاء و سکون شین) به معنای راندن و طرد کردن است.


شَرْد به معنای به سر خود رفتن است و تشرید به معنای راندن و طرد کردن است.
[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۳.    
«شَرَدَ الْبَعِیرُ: نَفَرَ- شَرَّدَهُ‌: طَرَدَهُ»
[۲] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۴۹.    
(فَاِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِی الْحَرْبِ‌ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ‌)
[۳] انفال/سوره۸، آیه۵۷.    
یعنی «اگر کفار پیمان‌شکن را در جنگ‌گیر آوردی به وسیله آنها کسانی را که در پشت سر آنهااند بران، شاید متذکر باشند.» یعنی با آنها طوری سخت رفتار کن تا دیگران از ترس رانده شوند و طمع در پیمان‌شکنی نکنند.

در نهج البلاغه خطبه ۱۳۸ امام علی (علیه‌السلام)، فرموده‌ است. (وَ اللَّهِ‌ لَیُشَرِّدَنَّکُمْ‌ فِی اَطْرَافِ الْاَرْضِ) به خدا شما را در اطراف زمین متفرق می‌کند. از ابن ابی‌الحدید نقل شده که آن اشاره به عبدالملک مروان است. این کلمه در کلام اللّه یک‌دفعه آمده است.
[۴] امام علی (علیه‌السلام)، نهج البلاغه، ج۱، ص۱۲۸.    


۱. ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۳.    
۲. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۴۹.    
۳. ↑ انفال/سوره۸، آیه۵۷.    
۴. ↑ امام علی (علیه‌السلام)، نهج البلاغه، ج۱، ص۱۲۸.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شرد»، ج۴، ص۱۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات قرآن
جعبه ابزار