شَذَیٰ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَذَیٰ (به فتح شین و ذال) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای
شرّ و
اذیّت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به فرماندارانش از این واژه استفاده نموده است.
شَذَیٰ (به فتح شین)
به معنای شرّ و اذیّت آمده است. «
شذا الرجل فلانا: آذاه».
یک مورد که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه به فرماندارانش می‌نویسد:
«أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّی قَدْ سَیَّرْتُ جُنُوداً هِیَ مَارَّهٌ بِکُمْ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ قَدْ أَوْصَیْتُهُمْ بِمَا یَجِبُ لِلَّهِ عَلَیْهِمْ مِنْ کَفِّ الْأَذَی وَ صَرْفِ الشَّذَی»؛
«من لشکری فرستادم که ان شاء اللّه از کنار شما خواهند گذشت و آنها را سفارش کرده‌ام که در بین راه به کسی اذیت نکنند... شما نیز نگذارید کسی به آنها آزار برساند».
که منظور از «شذی» شرّ و ضرر زدن است.
این ماده فقط یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شذی»، ج۲، ص۵۸۷.
