• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شحشح (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: شحیح (مفردات‌قرآن)، شح.

شَحْشَح (به فتح شین و سکون حاء) (بر وزن به‌ به) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای بخیل و ماهر و استاد است که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف خطبه ماهرانه صعصعة بن صوحان عبدی از این واژه استفاده نموده است.



شَحْشَح به معنای بخیل و ماهر و استاد آمده است. در اقرب الموارد آمده: «الشحشح: الشحیح و السّی‌ء الخلق و الخطیب البلیغ»


روزی صعصعة بن صوحان عبدی خطبه می‌خواند امام (صلوات‌الله‌علیه) سخنان او را شنید فرمود: ««هَذَا الْخَطِیبُ الشَّحْشَحُ»» یعنی این خطیب ماهر است، ابن ابی‌الحدید گوید: این افتخار برای صعصعه کافی است که مردی مانند علی (علیه‌السّلام) او را تعریف می‌کند، ابن‌میثم نقل کرده: روزی آن حضرت سخن‌گویی را دید که سخن می‌گوید: او را نپسندید و فرمود: ««ما هَذَا الْخَطِیبُ الشَّحْشَحُ»» این خطیب ماهر نیست.


این واژه فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۷.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحشح»، ج۲، ص۵۸۴.    






جعبه ابزار