• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شحب (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



شَحَب و شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی است که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف انسان مرده از این واژه استفاده نموده است.



شَحَب و شُحُوب (به فتح و ضم شین و فتح و ضم حاء) به معنای متغیّر شدن به علت لاغری یا گرسنگی آمده است. «شحب شحوبا: تغیّر...»


امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص انسان مرده می‌فرماید: ««وَ قَدْ غُودِرَ فِی مَحَلَّهِ الْأَمْوَاتِ... وَ صَارَتِ الْأَجْسَادُ شَحِبَهً بَعْدَ بَضَّتِهَا وَ الْعِظَامُ نَخِرَهً بَعْدَ قُوَّتِهَا»؛ او در محلّه اموات گذاشته شد، بدن‌ها بعد از پر و چاق بودن متغیّر و لاغر شدند و استخوان‌ها بعد از نیرومند بودن پوسیده شدند.» شَحِبه به فتح اول و کسر دوم است.


این واژه فقط یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۱، خطبه۸۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شحب»، ج۲، ص۵۸۳.    






جعبه ابزار