• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شتّی (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



شَتّی (به فتح شین) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای متفرق و مختلف که حضرت علی (علیه‌السلام) درباره پند گرفتن از دنیا، از این واژه استفاده نموده است.



شَتّی (به فتح شین) به معنای متفرق و مختلف و جمع شتیت است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص پند گرفتن از دنیا فرموده: ««أَ وَ لَسْتُمْ تَرَوْنَ أَهْلَ الدُّنْیَا یُصْبِحُونَ وَ یُمْسُونَ عَلَی أَحْوَالٍ شَتَّی فَمَیِّتٌ یُبْکَی وَ آخَرُ یُعَزَّی وَ صَرِیعٌ مُبْتَلًی» آيا اهل دنيا را مشاهده نمى‌كنيد كه صبح و شام حالات گوناگونى دارند: يكى مى‌ميرد، و بر او مى‌گريند، و ديگرى مى‌ماند و به او تسليت مى‌گويند.»


۱. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۴۹.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۴۵، خطبه۹۹.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شتی»، ج۲، ص۵۷۵.    






جعبه ابزار