شبع (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَبَع (به فتح شین) (بر وزن عقل) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای سیری است و بر وزن فعل و عِنب چیزی است که سیر می‌کند و «شبعان» شخص سیر است، حضرت علی (علیه‌السلام) در اهمیت
طلب علم و معرفی
دنیا و انسان
لئیم و
کریم از این واژه استفاده نموده است.
شَبَع (به فتح شین) (بر وزن عقل) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای سیری است و بر وزن فعل و عِنب چیزی است که سیر می‌کند و «شبعان» شخص سیر است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در حکمت۴۵۷ فرموده: «
«مَنْهُومَانِ لاَ یَشْبَعَانِ: طَالِبُ عِلْمٍ وَ طَالِبُ دُنْیَا»؛
دو گرسنه هستند که سیر نمی‌شوند یکی طالب علم و دیگری دنیا دوست.»
• ایشان در حکمت۴۹ فرموده: «
«احْذَرُوا صَوْلَةَ الْكَرِيمِ إِذَا جَاعَ، وَاللَّئِيمِ إِذَا شَبِعَ»؛
بترسید از حمله آدم بزرگوار چون گرسنه شود و آدم لئیم چون سیر گردد.»
• همچنین در خطبه۲۰۱ فرموده: «
«فَإِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلَی مَائِدَهٍ شِبَعُهَا قَصِیرٌ وَ جُوعُهَا طَوِیلٌ»؛
مردم در دنیا جمع شده‌اند بر طعامی که سیری آن کم و گرسنگی‌اش زیاد است.»
این واژه یازده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شبع»، ج۲، ص۵۷۴.
