شبب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شبب (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای روشن کردن آتش و روشن شدن آن است و نیز به معنی علوّ و بالا رفتن آمده است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در در توصیف
اسلام از این واژه استفاده نموده است.
شبّ و شبوب (به فتح شین) به معنای روشن کردن آتش و روشن شدن آن و نیز به معنی علوّ و بالا رفتن آمده است و «شباب» به معنای جوانی آمده است جوان را از آن جهت شابّ گویند که بزرگ شده و از دوران کودکی بالا رفته است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اسلام فرموده: «
«فهو... یَنَابِیعُ غَزُرَتْ عُیُونُهَا وَ مَصَابِیحُ شَبَّتْ نِیرَانُهَا»؛
اسلام سرچشمه‌هایی است که چشمه‌های آن جوشیده و چراغ‌هایی است که شعله‌های آن بالا رفته و جهان را روشن کرده است.»
این واژه پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شبب»، ج۲، ص۵۷۳.
