شبب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شبب (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای روشن کردن آتش و روشن شدن آن است و نیز به معنی علوّ و بالا رفتن آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
اسلام از این واژه استفاده نموده است.
شبّ و
شبوب (به فتح شین)
به معنای روشن کردن
آتش و روشن شدن آن و نیز به معنی علوّ و بالا رفتن آمده است
«
شباب» به معنای جوانی آمده است
جوان را از آن جهت شابّ گویند که بزرگ شده و از دوران کودکی بالا رفته است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف اسلام فرموده:
«وَ یَنَابِیعُ غَزُرَتْ عُیُونُهَا، وَ مَصَابِیحُ شَبَّتْ نِیرَانُهَا»؛
«اسلام سرچشمه‌هایی است که چشمه‌های آن جوشیده و چراغ‌هایی است که شعله‌های آن بالا رفته و جهان را روشن کرده است».
این واژه پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شبب»، ج۲، ص۵۷۳.
