شانِئ (مفردات‌قرآن)

شانِئ (به کسر نون) از واژگان قرآن کریم به معنای کینه‌ور و دشمن است.

شانِئ به معنای کینه‌ور و دشمن است.

به مواردی از شانِئ که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(اِنَ‌ شانِئَکَ‌ هُوَ الْاَبْتَرُ)
(بدان دشمن تو به يقين ابتر و بريده نسل است)

به موردی که در نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:

امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «وَ مَعْجُونَةٍ شَنِئْتُهَا كَأَنَّمَا عُجِنَتْ بِرِيقِ حَيَّةٍ أَوْ قَيْئِهَا»

«معجونی که آن‌را مبغوض داشتم گویی با آب دهان یا استفراغ ماری‌ خمیر شده است.»

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۷۲.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۶۵.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۲۵۲.
۴.	↑ کوثر/سوره۱۰۸، آیه۳.
۵.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۶۰۲.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۶۳۸.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۳۷۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۰، ص۳۷۰
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۵۹.
۱۰.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۵۵۵، خطبه ۲۲۳.
۱۱.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ج۲، ص۲۴۴، خطبه ۲۱۹.
۱۲.	↑ صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۳۴۷، خطبه۲۲۴.