او عمری را به زهد و قناعت گذرانیده و سرانجام در پنج شنبه ۵ جمادی الاوّل ۱۳۵۰ق بر اثر سکته وفات یافته و در تکیه خاندان مهدوی در تخت فولاد مدفون گردید. وی مفتخر به دامادی عالم فاضل ادیب آقا‌کمال‌الدّین خوانساری بوده و مرحوم خوانساری مادّه تاریخ او را چنین سروده‌اند: آن سمیّ حضرت باقر که بود ••••• نحوی عصرش فصیح و هم بلیغ سال فوتش را اگر پرسی ز من ••••• گویمت: «ای حیف از او با ای دریغ»
[۱]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص۱۰۳.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۴۹۰-۴۹۱.
[۳]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج۲، ص۲۹۸.
[۴]خلیلیان، حمید و اصغر منتظرالقائم، بوستان فضیلت، ص۵۱-۴۹.
