سیدحسن بن سیدمسیح موسوی خوانساری چهارسوقی اصفهانی، عالم کامل و فقیه جلیل، از رؤسای علمای اصفهان وی نزد عموم طبقات از عوام و خواص مورد توجّه و احترام بوده است.
او سرانجام در صبح پنج‌شنبه ۱۳ جمادی الاولی سال ۱۳۷۷ق در اصفهان وفات یافته، جنازه به نجف حمل گردیده، در جوار عمّ بزرگوار خود در وادی السلام مدفون گردید. عده‌ای کثیر از دانشمندان در مرثیه و مادّه تاریخ وفاتش اشعاری سرودند که از آن جمله است مادّه تاریخی که مرحوم آقا حسن رئیس‌زاده واعظ گفته است: منوّر مشعلی خاموش شد از علم و دانش ••••• که مانندش نیاید در جهان از هیچ مشکاتی ز سال فوت پرسید از «رئیسی» باصفا گفتا ••••• ز جنّت مجتبی سر کرد بیرون گفت روضاتی ۱۴۱۷-۴۰=۱۳۷۷
کتب زیر از تالیفات اوست: ۱. «تقریرات اصولی استاد علّامه خود مرحوم درچه‌ای، در اصل برائت و احتیاط» ۲. «تقریرات اصولی استاد نامبرده در مبحث ظن» ۳. «جامع الدرر»، دو مجلّد در متفرّقات عربی و فارسی منظوم و منثور ۴. جزوات متعدده در مواعظ منبری و غیره.
[۱]روضاتی، سیدمحمدعلی، زندگانی حضرت آیت‌اللّه چهارسوقی، ص۷۳-۵.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۳۴۶-۳۴۷.
