سید شمس‌الدین، فخار بن معد موسوی، از علمای بزرگوار قرن ششم و هفتم هجری و از بزرگان شهر حله است، شهری که در قرون متمادی مهد علم و عالمان بوده است. او از فرزندان ابراهیم مجاب، نوه امام کاظم علیه‌السّلام است. نسب وی با ده واسطه به امام هفتم شیعیان، حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام می‌رسد.
فخار بن معد با هم شاگردی خود، ابن نما، دو شاگرد ممتاز ابن ادریس می‌باشند و نگهبان و حافظ مکتب فقهی او و ادامه دهنده آن به شمار می‌روند. ابن ادریس اولین کسی بود که پس از یک قرن در مقابل فتاوای شیخ طوسی ایستاد و با دیده تحقیق و نقد به آنها نظر افکند؛ چرا که قبل از او به خاطر عظمت مقام شیخ طوسی، هیچ یک از فقها به خود اجازه مخالفت با شیخ را نمی‌داد و فتاوای او نوعی تقدیس پیدا کرده بود. فخار بن معد نیز، که در مکتب ابن ادریس پرورش یافته بود، راه استاد را ادامه داد و مکتب استاد را به نهایت درجه شکوفایی رساند و در این مورد دنباله رو استاد خویش بود. سید فخار نه تنها فقیه و اصولی بود بلکه شاعر و ادیبی بزرگ و مورخی توانا نیز به شمار می‌رفت و در شمار علمای نسابه قلمداد می‌شود.
خاندان ابن معد نیز مانند بسیاری از بزرگان حله، سراسر مجد و عظمت و افتخار است. پدر او از بزرگان و شخصیت‌های برجسته زمان خویش به شمار می‌رفت و سید فخار در ابتدا افتخار شاگردی محضر پدر را داشت. سید دو برادر داشت، یکی احمد بن معد که مردی پرهیزکار و باتقوا و شاعر بود و دیگر محمد بن معد که مانند برادر خویش از فقهای امامیه و علمای حله قلمداد می‌شد. فرزند او عبدالحمید بن فخار بن معد نیز از فضلا و محدثینشیعه بوده و کتابی نیز از او نقل شده است. علی بن عبد الحمید هم که نوه سید فخار است از جمله فقها و نامداران عصر خویش بوده و کتاب ارزشمند «الانوارالمضیئة» در شرح زندگانی و فضائل امام عصرحجة بن الحسن عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف از او به یادگار مانده است که یکی از منابع و مآخذ بحار الانوار هم می‌باشد.
این عالم بزرگوار که بزرگترین افتخارش خدمت به خاندان و عترتپیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم بود و عمر خویش را در این راه صرف نمود، در سال ۶۳۰ هجری و در شب هفدهم ماه مبارک رمضان به سوی معبود شتافت و به مهمانی دائمی خداوند نائل شد. پیکر مطهر او را در کربلای معلا و در جوار بارگاه سید الشهداء علیه‌السّلام به خاک سپردند.
