سید غیاث الدین، عبدالکریم بن احمد بن موسی بن طاووس حلی از علمای قرن هفتم هجری است. ایشان یکی از علمای خاندان ابن طاووس می‌باشد و در هوش و ذکاوت در درجه بالایی بود که در سن یازده سالگی حافظ قرآن شد. این بزرگواران نه تنها از نظر علم و دانش، که از حیث تقوا و زهد و سیر و سلوک الی الله زبانزد خاص و عام می‌باشند.
سید غیاث الدین، عبدالکریم بن احمد بن موسی بن طاووس حلی در سال ۶۴۸ هجری در شهر کربلا متولد شد. او پس از مدتی عازم حله شد و دوران نوجوانی خود را در حله سپری کرد. سید پس از چند سال برای کسب علم و استفاده از بزرگان عراق رو به بغداد نمود و تا اواخر عمر خویش در بغداد به تحصیل و تدریس پرداخت.
از جمله فرزندان او می‌توان به «سید محمد» اشاره کرد که در سال ۶۷۰ هجری در بغداد به دنیا آمد. «سید علی»، فرزند دیگر اوست که از علمای بزرگ بوده و سید عبدالحمید بن فخار بن معد در اجازه خود به سید عبدالکریم، به او نیز اجازه نقل روایت داده و از او تعریف کرده است.
در مورد شخصیت سید عبدالکریم، هم شاگردی او، ابن داود حلی در رجال خود چنین می‌گوید: من و او از کودکی با هم بودیم. در اخلاق و معاشرت نمونه بود و در هوش و ذکاوت و قدرت حافظه کسی را مانند او ندیده‌ام. در مدت کوتاهی در حالی که یازده سال داشت حافظ قرآن شد. در چهار سالگی و در مدت ۴۰ روز خواندن و نوشتن را آموخت و از استاد بی‌نیاز گشت. خانه او پیوسته محل تجمع بزرگان و علما و اشراف بود و محافل علمی برگزار می‌کرد. او نه تنها فقیه، بلکه شاعر و نسابه و ادیب هم بود.
از جمله افتخارات آل طاووس منصب شریف نقابت است. نقیب به کسی گفته می‌شد که در عین داشتن اجتهاد و علم و دانش فراوان، از تقوای بالایی نیز برخوردار بود و وظیفه او رسیدگی به امور تمامی سادات بود، به طوری که قضاوت در دعواها و سرکشی به مستمندان و سرپرستی ایتام و بی سرپرستان، همه به عهده او قرار داشت. این منصب در دوران عباسی بعد از منصب خلافت مهمترین منصب بود. نقابت در این خاندان از ابو عبدالله محمد ، که ملقب به طاووس بود، شروع شد و تا چندین نسل ادامه داشت. سید علی بن موسی، یکی از افتخارات خویش را داشتن این منصب می‌داند با آنکه پیشنهادهایی نظیر وزارت و صدارت را از حکومت وقت به هیچ وجه قبول نکرد.
سید عبدالکریم در سال ۶۹۳ هجری در شهر کاظمین وفات یافت. بدن شریف او را به نجف منتقل نموده و در کنار بارگاه ملکوتی امام اولشیعیانامیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام به خاک سپردند. البته در تاریخ حله چنین آمده که: سید عبدالکریم در حله وفات یافت و قبر او نیز در نزدیکی قبر عمویش سید علی بن طاووس قرار دارد.
