سُکْر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُكْر: (وَ جآءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ) «سَكر» (بر وزن مكر) در اصل به معناى مسدود كردن راه آب است
و
«سِكر» (بر وزن فكر) به معناى محل مسدود آمده، و «سُكْر» از آنجا كه در حال مستى، گويى سدى ميان انسان و عقلش ايجاد مى‌شود، به آن
«سُكر» (بر وزن شكر) گفته شده است.
(وَ جَاءتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِكَ مَا كُنتَ مِنْهُ تَحِيدُ) (و سرانجام، سكرات مرگ حقيقت را پيش چشم او مى‌آورد و گفته مى‌شود: اين همان چيزى است كه تو از آن مى‌گريختى!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از سكره و مستى موت، حال نزع و جان كندن آدمى است، كه مانند مستان مشغول به خودش است، نه مى‌فهمد چه مى‌گويد و نه مى‌فهمد اطرافيانش در باره‌اش چه مى‌گويند. اگر آمدن سكره موت را مقيد به قيد حق كرد، براى اين است كه اشاره كند به اينكه مساله مرگ جزء قضاهاى حتمى است كه خداى تعالى در نظام عالم رانده، و از خود مرگ غرض و منظور دارد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سُکْر»، ص۲۹۴.
