سُبْحَه (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُبْحَه (به ضم سین و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
جلال است. از مشتقات این کلمه در
نهج البلاغه؛
سُبُحَات (به ضم سین و باء) به معنای اطوار و درجات است. کلمه سبحات سه بار در نهج البلاغه آمده است.
سُبْحَه به معنای جلال است. «سُبْحَة اللّه يعنى جلال خداوند» «السُبُحات الله» يعنى دلائل عظمتى كه
خدا با آن تسبيح مىشود.
«سبحات» به معنای اطوار و درجات است.
حضرت علی (علیهالسلام) درباره
خفّاش فرموده:
«كَيْفَ عَشِيَتْ أَعْيُنُهَا عَنْ أَنْ تَسْتَمِدَّ مِنَ الشَّمْسِ... رَدَعَهَا بِتَلاَْلُؤِ ضِيَائِهَا عَنِ الْمُضِيِّ فِي سُبُحَاتِ إِشْرَاقِهَا» «چطور چشمش كور شد از اينكه از نور خورشيد استفاده كند و نور با درخشش آفتاب مانعش شده كه در درجات اشراق آن راه رود.»
(شرحهای خطبه:
)
همچنين فرموده:
«وَ سُبُحَاتُ النُّورِ» (و شعاعهاى خيره كننده نور)
(شرحهای خطبه:
)
«وَ سُبُحَاتُ النُّورِ» (و آهنگ هر سخنى)
(شرحهای خطبه:
)
کلمه سبحات سه بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سبحه»، ج۱، ص۵۱۱.